یک شبهه
فايده امام غائب از ديدگان چيست؟ امام نصب گشته که مردم از او بهره جويند، احکام شرع را
بيان نمايد و حق مظلوم را از ظالم بستاند. امام آن امامي که از ديدگان رخ فرو پوشيده و آن
پيشوائي که مستور گشته، به چه کار آيد؟
پاسخ: غيبت حضرت مهدي عليه السلام، مانع از بهره وري مردم از ايشان نيست.
شيخ طوسي در تخليص الشافي گويد:
تمامي شيعيان و قائلان به امامت حضرت بقيه الله (ارواحنا فداه) در حال غيبت،
از امام خود بهره مند بوده
و به واسطه مکنت و هيبت او از زشتي ها باز مي ايستند. او در حال
غيبت مايه لطف بر ايشان است،
همان گونه که در زمان ظهور چنين است. به بيان ديگر، شيعيان از امام
بهره مند مي شوند، به اين نحو که شرع را براي آنان حفظ مي نمايد و
با توجه به مکنت او يقين مي نمايند که هر چه از دستورات
دين که به آنها نرسيده، از آنان پوشيده نخواهد ماند.
يکي از علماي ما رضوان الله عليه نيز به همين مطلب اشاره مي کند،
آنجا که مي گويد: وجوده لطف و تصرفه لطف آخر و غيبته
منا: وجودش لطف است، دخالتش (در کارها) لطف ديگر است و غيبت او، از ماست.
( صفحه 214)
از طرف ديگر ما از کجا حتم داريم که او در مصالح ديني و دنيوي عباد، به نحوي
که آنان توجه نيابند، دخالت نمي نمايد. حال آنکه در روايات آمده که حضرت مهدي عليه السلام
در زمان غيبت به سان خورشيد در وراي ابر مي ماند. يعني همان گونه که خورشيد پنهان در پشت ابر
، منافع و فوائد براي عالم دارد، صاحب الزمان علي رغم استتار و غيبت خود، از پرتو افشاني فرو
نمي ايستدو هستي از انوار هستي بخشي بهره مند مي شود.
ممکن است ما برخي از اين فوائد وجودي امام و يا اعظم آنها را ندانيم و نسبت به
همه اين بهره وري ها به تفصيل آگاه نباشيم. آري، اين نکته روشن است که
همگي فوائد امام که بخاطر آنها به امامت منصوب گشته، درزمان غيبت حاصل نمي شد.
اما اين، زياني به اصل مطلب وارد نمي سازد زيرا خود مردم بودند که باعث شدند
امام براي حفظ جان خويش، غيبت گزيند. بر فرض هم که بر وجود او در حال غيبت،
فايده اي مترتب نباشد،زشتي اي در اين امر نيست
زيرا سبب استتار و پوشيدگي او، ترس از ظالمين است.
يا صاحب الزمان